เรื่องราวของฉัน

[Raksngbs]

พวกเราเป็นคนๆหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่บ่อยๆพวกเราเป็นคนประหม่า ไม่มีความเชื่อมั่น ธรรมดาแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมพวกเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนรวมทั้งคนที่อยู่รอบข้าง กระทั่งพวกเราไม่ต้องการที่จะไปสถานที่เรียนหรืออกนอกบ้าน แม้กระนั้นบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่เหมาะสมที่สุดเนื่องจากว่าครอบครัวชอบต่อว่าต่อขานและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนเราอายุ12เราถูกทิ้งให้อยู่บ้านผู้เดียวยาวนานหลายวันเนื่องจากว่าแม่ไปเฝ้าคุณตาที่ป่วยที่โรงหมอ เราเริ่มคิดว่าไม่มีใครอยากเราเลย พอเพียงถึงช่วงปิดภาคเรียนเราเริ่มมีลักษณะอาการเหม่อลอย ไม่ค่อยพูด มิได้สนใจคนรอบข้าง วันแล้ววันเล่าเราก็เล่นเพียงโทรศัพท์ไม่ค่อยทานข้าว เราอยู่แบบนั้นต่อเนื่องกันเป็นเวลานาน แต่เมื่อแม่มีความคิดเห็นว่าเราเริ่มแปรไป แม่ก็กล่าวว่าพวกเราติดแต่โทรศัพท์ไม่สนใจการศึกษาถึงได้ทึ่มอยู่แบบนี้ พวกเรารู้สึกเสียใจมากที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบใจเราเลย เมื่อเปิดภาคเรียนเราก็ท้อสำหรับในการเรียนมากแต่ว่าก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร เราไม่สนใจคนที่บูลลี่จนถึงเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมพวกเราไล่ตรวจงานกระทั่งรู้สึกว่าครบแล้ว แต่เมื่อตรวจเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จพวกเราทำเพียงแต่ข้อเดียวเมื่อคุณครูถามคะแนนพวกเราบอกครูว่าได้1คะแนน พวกเราที่ปกติแล้วไม่เคยถูกอาจารย์ว่าร้ายแรงก็ได้โดนครูติว่า "เธอใช้สมองหรือคิด คนอะไรจะทึ่มขนาดนี้" พวกเรารู้สึกเศร้า  กระทั่งเกือบร้องแต่ว่าเราก็เก็บความรู้สึกไว้เพื่อนพ้องก็พากันหัวเราะเรา แล้วต่อจากนั้นพวกเราก็ไม่รู้ควรจะทำเช่นไรกับชีวิต จนถึงปัจจุบันนี้

บทความจาก [url=https://servicevip789.wixsite.com/storyblogforyou]storyblogforyou[/url]